nökkverr

pron. = nökkurr.

* * *

m. a απ. λεγ. in a dub. passage, a nick (= nykr?),—nökkvers nökkvi, the nick’s coble = the stone, the rock (?), lasta lauss er lifnaði á nökkvers nökkva Bragi, when the guileless Bragi was left on the rock, Stor. 3; cp. hann tók dvergana, ok flytr þá á sæ út, ‘ok setr þá í flæðarsker,’ Edda 48.